De Xoloitzcuintle, of Mexicaanse haarloze hond zoals deze beter bekend is, heeft wortels die liggen in tijden voordat Amerika door Christopher Columbus werd ontdekt. De hond werd gebruikt voor verschillende doeleinden, waaronder voedsel en opoffering, gezelschap en jacht, als waakhond en ook voor medicinale doeleinden. De hond komt oorspronkelijk uit Midden-Amerika, met name Mexico. Artefacten met afbeeldingen van de hond verschijnen in graven van de Azteken, de Maya's en de Colima-indianen. Het ras heeft drie variaties: standaard-, miniatuur- en speelgoedmaten. Er zijn ook gecoate variëteiten, hoewel de bijnaam van de hond de 'haarloze' hond is. Deze versie van het ras staat bekend als de "Xolo.

"Xolo" betekent "god van de onderwereld". "Itzcuintli" betekent hond. Dit is een Azteeks woord. Natuurlijk komt de naam 'Mexican Hairless' uit het land van herkomst van de hond en het feit dat de meeste Xolo's haarloos zijn. De Xolo heeft een rijke geschiedenis. Hij wordt wel de 'eerste hond van Amerika' genoemd. Geschat wordt dat de Xolo minstens drieduizend jaar oud is. De Azteken en Maya's zagen de Xolo zowel als voedselbron als offerdier. Omdat de hond van nature erg warm is, geloofden deze inboorlingen dat de hond genezende eigenschappen had. Velen zouden de hond gebruiken als verwarmingskussen en zich met hem opkrullen voor warmte. Hij werd ook (opnieuw, net als een verwarmingskussen) gebruikt om tandpijn, slapeloosheid, reuma en astma te behandelen. De ouden geloofden dat de hond boze geesten afweerde en het waren uitstekende waakhonden. De hoogtijdagen van de Xolo waren de jaren dertig en veertig. Het ras is afgebeeld in kunstwerken van Frida Kahlo en Diego Rivera; Kort daarna verloor het ras echter populariteit en de American Kennel Club schrapte zelfs de Xolo uit zijn stamboek vanwege het lage aantal. De United Kennel Club herkende het ras in 1993. In 2011 verwelkomde de American Kennel Club de Xolo in de niet-sportieve groep.

De Xolo is over het algemeen haarloos; er is echter een variatie met haar. De Xolo is verkrijgbaar in drie maten: standaard, miniatuur en speelgoed. De haarloze is de meer populaire variant van de Xolo-variaties. Het is erg haarloos, maar kan een plukje haar op zijn kop en staart hebben. De huid van een Xolo moet zacht en glad zijn. De Xolo kan uit verschillende kleuren bestaan: zwart of leigrijs, grijs, brons, gestroomd, rood, reekleurig. De huid kan een effen kleur of gevlekt zijn. Als uw Xolo een jas heeft, moet deze kort en strak zijn zoals die van een Doberman. De behaarde variëteit zal heel weinig verliezen als hij regelmatig wordt geborsteld (normaal werpt hij een goede hoeveelheid). De hond heeft een brede schedel met een zwarte neus of een neus die bij de huidskleur past. Het heeft grote, rechtopstaande oren die lijken op die van een vleermuis. Het is mogelijk dat een Xolo van kleur verandert tijdens het rijpen.

Hoewel de Xolo niet als een hypoallergeen ras wordt beschouwd, maakt het feit dat hij weinig of geen haar, geen huidschilfers en geen vlooien heeft, deze hond uitstekend geschikt voor zeer nette mensen of mensen die last hebben van allergieën en astma. Ze stralen een warme, rustgevende, helende warmte uit, daarom dachten de Azteken en Maya's dat de honden genezende eigenschappen hadden. De Xolo heeft weinig verzorging nodig, vooral de haarloze variëteit. Baad en lotion de Xolo tweemaal per maand of indien nodig. Gebruik alleen zonnebrandcrème als dat nodig is. De Xolo kan acne ontwikkelen als hij te veel lotion heeft. Hij heeft ook het potentieel om vooral in de winter een droge huid te ontwikkelen. Speciale voorzorgsmaatregelen moeten worden genomen om de gevoelige oren tegen de elementen te beschermen. Knip de nagels twee keer per maand af en poets dagelijks de tanden van de Xolo om tandvleesaandoeningen en slechte adem te voorkomen.