Sterk aangenomen dat het afstammelingen zijn van de legendarische Keltische windhonden, heeft de Tiroolse windhond een geschiedenis die eeuwen terug lijkt te gaan, maar pas in de afgelopen 160 jaar is vastgesteld in een officiële hoedanigheid. Hoewel ze het meest worden vereerd vanwege hun jachtcapaciteiten, zijn Tiroolse honden ook geweldige metgezellen. Thuis zijn het ontspannen en gemakkelijke dieren die het over het algemeen goed doen met kinderen. In vergelijking met andere jachtrassen accepteren ze niet zo snel vreemden, maar de meeste negatieve of neutrale reacties zorgen ervoor dat ze afstandelijk zijn en zelden of nooit agressief. Ze zijn van nature gewend om solo-jagers te zijn en hoewel ze het goed doen met hun families, nemen ze meestal vroeg in de tijd regelmatig contact om de beste resultaten met andere honden te hebben.

Met banden met de historische Keltische windhonden heeft de Tiroolse windhond een serieuze geschiedenis. Ze zijn een van de drie "Grand Brackes" of grote honden uit Oostenrijk, de andere twee zijn de Oostenrijkse Black and Tan Hound en de Syrian Coarse-haired Hound. Ze worden zeer gewaardeerd omdat ze niet alleen zeer effectieve geurhonden zijn voor vossen en hazen, maar ze kunnen ook zieke of gewonde herten volgen. Samen met de andere twee Grand Brackes is de Tiroler Hound ontwikkeld om het barre weer en het ruige terrein van het bergachtige Alpengebied te weerstaan, en daarom kunnen ze zich zo effectief aanpassen aan veranderingen in de omgeving en het klimaat. Het ras werd in de regio Tirol in West-Oostenrijk eeuwenlang gevestigd en gebruikt als jagers en metgezellen voor royalty's en krijgers in de donkere en middeleeuwen. Ze werden zelfs opgemerkt als een favoriet van keizer Maximillian I in de 14e eeuw, maar er werd pas in 1860 specifiek en gefocust gefokt en de standaard werd pas in 1896 geschreven en geaccepteerd. Twaalf jaar later, in 1908, werden ze uiteindelijk erkend in sommige capaciteit, maar het zou pas bijna een eeuw later, in 2006, zijn dat ze volledig zouden worden erkend door de United Kennel Club. Ze blijven een relatief populair ras in hun regio van herkomst, zowel als jachthond als metgezel, maar hun algemene verspreiding naar de rest van de wereld is momenteel nog steeds een langzaam proces.

De Tiroler Hound is een middelgrote hond, staat 16 tot 20 inch bij de schoft en komt uit op 60 pond, terwijl hij over het algemeen gemiddeld dichter bij 45 of 50 ligt. Ze hebben dichte dubbele jassen die in drie kleurencombinaties verkrijgbaar zijn: rood, zwart en bruin en driekleuren. In tegenstelling tot veel andere rassen met een zachte ondervacht en een grove bovenvacht, zijn de Tiroolse honden zowel grof als een deel van de reden dat ze zich beter kunnen aanpassen aan veranderingen in het klimaat dan sommige andere. Ze hebben een relatief licht en mager frame, maar beschikken over een behoorlijke hoeveelheid spieren, waardoor ze een algehele atletische uitstraling en bouw krijgen. Ze hebben een brede, licht gebogen schedel en een lange, matig diepe snuit die eindigt in een zwarte neus. Hun ogen zijn donkerbruin maar niet diepliggend, terwijl hun hoge oren breed, rond en bijna lang genoeg zijn om hun neus te bereiken. Ze hebben een relatief rechthoekige vorm met een diepe borst, rechte, matig gespierde voorpoten en brede en gespierde achterpoten. Ze hebben slechts een lichte helling naar hun rug en het eindigt in een lange, dikke, taps toelopende staart die hoog wordt gedragen met een sabelkromme.

Hoewel de Tiroler Hound over het algemeen als een onderhoudsarm ras wordt beschouwd, hebben ze een iets ander onderhoudsschema dan veel andere Europese geurhonden van vergelijkbare grootte. Hun cursus dubbele vacht moet 2 tot 3 keer per week worden geborsteld met een stevige borstel om het vrij te houden van losse haren en vuil. Omdat ze niet de normale bescherming hebben van een super dichte en zachte ondervacht, zullen struiken ook helpen bij het identificeren van externe parasieten zoals teken die ze mogelijk hebben opgepikt tijdens het jagen of zelfs wandelen door het bos. Als ze vaak worden gebruikt om te jagen, hebben ze meer dan waarschijnlijk meer poetsen en baden nodig, hoewel gedomesticeerde gezelschapsdieren niet met dezelfde frequentie hoeven te worden gedaan. Zoals bij de meeste andere rassen, moeten hun nagels worden gecontroleerd en indien nodig geknipt om scheuren en breken te voorkomen en hun tanden moeten minstens één keer per week worden gepoetst.

Beweging

Beweging

Tiroolse honden zijn rassen met een gemiddeld tot hoog energieniveau, wat betekent dat ze een aanzienlijke hoeveelheid dagelijkse lichaamsbeweging nodig hebben om gelukkig en gezond te blijven. Vanwege hun combinatie van grootte en activiteitenniveaus zijn ze niet ideaal voor wonen in een appartement, tenzij met een zeer energieke eigenaar of familie, omdat ze de neiging kunnen hebben om destructief te worden als ze gefrustreerd raken door niet genoeg beweging te krijgen. Ze doen het veel beter in huizen met grote tuinen, nabijgelegen velden of nabijgelegen hondenparken waar ze vrij kunnen rennen om wat energie buiten de lijn te verbruiken. Het is veilig om te zeggen dat dit ras minstens 16 mijl per week moet worden gelopen of gelopen en dagelijks minimaal 45 minuten aan lichaamsbeweging moet krijgen.