Hoewel de Schillerstövare er misschien uitziet als sommige andere honden uit de regio, heeft hij een relatief goed gedocumenteerde geschiedenis die samengaat met zijn talrijke onderscheidingen. Veel rassen kwamen uit West-Europa, waaronder Duitsland en Frankrijk, maar slechts een paar Zweedse rassen werden op dezelfde manier gehouden. Dit ras, ook wel 'de jachthond voor het bevroren land' genoemd, is uitzonderlijk sterk en in staat om niet alleen het bergachtige terrein van zijn thuisland te doorkruisen, maar ook om de harde en bittere kou van Scandinavische winters te weerstaan. Het is ontwikkeld door een Zweedse boer genaamd Per Schiller, wiens doel het niet was om een nieuw ras volledig te creëren, maar eerder om gevestigde rassen uit te breiden om een hond te produceren met zijn gewenste eigenschappen. Deze geurhonden waren de afstammelingen van talrijke Zweedse, Duitse en Zwitserse honden en Engelse kiekendieven, een combinatie die een robuuste hond met een uitstekende neus en een gelijkmatig temperament opleverde. Ze staan bekend als zowel grote jagers als geweldige metgezellen, zowel efficiënt in het veld als aanhankelijk en loyaal in huis. In tegenstelling tot veel andere geurhonden uit nabijgelegen regio's, waren ze niet werkzaam als roedeljagers, maar werden ze solo gerund, wat mogelijk een invloed heeft gehad op hun gebrek aan gezelligheid met andere honden. Ze zijn echter goed met mensen, inclusief kinderen, ook al betekent dat dat ze afstandelijker dan vriendelijk zijn, redelijk gemakkelijk te trainen zijn en over het algemeen weinig onderhoud vergen buiten het voldoen aan hun hoge energieniveau.

Sommige experts beweren misschien dat dit ras voortkomt uit oude honden, maar er is aanzienlijk meer bewijs dat het ras in de late 19e eeuw grotendeels werd ontwikkeld door de Zweedse boer Per Schiller. Schiller werkte samen met Dr. Adolf Hamilton, de oprichter van de Zweedse Kennel Club, om Stövare-rassen van die tijd te verbeteren en een meer complete jager van vossen en haas te ontwikkelen. Hamilton kruiste meer Engelse Foxhounds en creëerde de iets grotere, driekleurige Hamilton-Stövare, terwijl Schiller Zwitserse, Duitse en Zweedse honden gebruikte en ze kruiste met Engelse Harriers om uiteindelijk de vroegste versies van de Schillerstövare te creëren. In 1886 exposeerde Schiller een paar op een Zweedse hondenshow en hoewel ze kleiner waren en hun kleur meer bruin dan zwart, worden ze beschouwd als de oorsprong van het ras. Schiller zette zijn werk voort, ontwikkelde en toonde het ras tot hij stierf in 1894, toen zijn broer Karl ze erfde en doorging met het werk van zijn overleden broer. In 1907 werd het ras officieel de Schillerstövare genoemd naar Per. In 1913 werd het ras erkend door de Zweedse Kennel Club, maar er werd pas in 1997 een standaard geschreven. Erkenning door de United Kennel Club kwam pas in 2006. Hoewel ze een populair ras blijven in hun regio van herkomst, zijn ze relatief ongebruikelijk om elders te vinden en worden als matig zeldzaam beschouwd.

De Schillerstövare is een middelgrote hond, staat iets minder dan twee voet lang bij de schoft en weegt over het algemeen ongeveer 50 pond. Ze zijn gebouwd voor kracht en snelheid en hebben een slanke maar gespierde bouw. Hun hoofden zijn relatief lang met een ietwat driehoekige vorm en de snuit, met een zwarte neus afgedekt, heeft een langzame tapsheid. Hun ogen zijn donker en ze hebben hoge, brede gevouwen oren. Ze hebben een iets rechthoekige vorm, zijn iets langer dan ze lang zijn met een lange, krachtige nek, rechte voorpoten, een diepe borst die hun ellebogen bereikt, goed gespierde achterhand en een rechte rug die eindigt met een dikke, taps toelopende staart . Ze hebben een korte, dichte maar toch gladde vacht die meestal roodachtig bruin is met een goed gedefinieerd zwart zadel en witte accenten op de borst en tenen.

De Schillerstövare is een onderhoudsarm ras en heeft daarom slechts een poetsbeurt nodig of twee keer per week met een stevige borstel met borstels om de vacht vrij te houden van los haar, vuil en boren, en om de natuurlijke oliën te verspreiden. Omdat hun oren zo groot en breed zijn, zijn ze vatbaarder voor het verzamelen van een teveel aan vocht en moeten ze regelmatig worden gecontroleerd, vooral als ze in een warm of vochtig klimaat worden gehouden, omdat ze oorinfecties kunnen krijgen. Als ze jagen of op de juiste manier worden geoefend, kunnen hun nagels vanzelf slijten, maar moeten ze anders regelmatig worden gecontroleerd om er zeker van te zijn dat ze niet barsten of breken en verdere gezondheidsproblemen veroorzaken. Hun tanden moeten ook regelmatig worden gepoetst om hen te helpen een goede mondgezondheid te behouden.

Beweging

Beweging

Schillerstövares worden beschouwd als een ras met hoge energie en vereisen dagelijks een aanzienlijke hoeveelheid lichaamsbeweging om zowel hun gezondheid als hun geluk te behouden. Hun jachtgeschiedenis heeft hen niet alleen een behoorlijke hoeveelheid spieren gegeven, maar heeft hen ook geholpen om een hoop uithoudingsvermogen te ontwikkelen, dus het kan een hele uitdaging zijn om ze uit te putten, tenzij ze bij een actieve eigenaar of familie wonen. Gezien deze vereisten doen ze het over het algemeen het beste in een huis met een grote tuin of toegang tot een hondenpark waar ze vrij kunnen rennen. Hun combinatie van intelligentie, uithoudingsvermogen en prooidrift maakt ze een perfecte kandidaat voor het halen van lange afstanden, waar ze zowel hun mentale als fysieke vaardigheden kunnen inzetten. Het wordt aanbevolen dat ze ongeveer 18 mijl per week of 60 minuten beweging per dag krijgen.