De Ierse rood-witte setter stierf bijna uit totdat jagers zijn jachtcapaciteiten beseften en het ras begonnen te behouden. Hij lijkt op zijn neef, de Ierse Setter, en kan net zo koppig zijn. De Ierse rood-witte setter is enthousiast en werkt graag. Veel mensen omschrijven hem als onvermoeibaar. Hij heeft een actief gezin nodig dat hem lange wandelingen of joggen zal maken. Hij moet ook binnen wonen met zijn familie, anders kan hij hinder veroorzaken voor de buren. Als hij gefrustreerd raakt en overtollige energie heeft, kan hij gemakkelijk destructief worden. Zorg ervoor dat je hem een baan geeft om hem gelukkig te houden.

De Ierse rood-witte setter is ontstaan vóór de Ierse setter. Het eerste echte geschreven record dat verwijst naar een roodharige witte hond dateert uit het midden van de 17e eeuw. Kunstwerk dat minstens een eeuw eerder is gedateerd, toont vergelijkbare rood-witte honden. Op de schilderijen waren deze honden afgebeeld met jagers in het veld. De Ierse rood-witte setter werd met uitsterven bedreigd toen mensen de voorkeur gaven aan setters die donkerrood waren zonder witte aftekeningen. Toen de Eerste Wereldoorlog begon, waren er nog maar een paar Ierse rood-witte setters over. Dominee Noble Huston en zijn neef, Dr. Elliott, begonnen het ras te behouden. Toen ze deze honden fokten, begonnen ze een aantal van hen naar andere landen te exporteren. Ierse rode en witte setters werden naar Spanje, Engeland en de Verenigde Staten gestuurd. Will Cuddy en Maureen Cuddy, een getrouwd stel, gingen verder waar Huston en Elliott waren gebleven en verdedigden het ras. Maureen Cuddy onderzocht en legde de geschiedenis van de Ierse rood-witte setter vast aan het begin van de 20e eeuw. Ze hielpen in 1944 bij het vormen van de Irish Red and White Setter Society in Ierland. Deze vereniging hielp het ras om aparte erkenning te krijgen van zijn neef, de Ierse Setter. De eerste geregistreerde Ierse rode en witte setters werden in de jaren zestig in de Verenigde Staten geïmporteerd. In de jaren tachtig kwamen er meer Ierse rode en witte setters uit Ierland naar de Verenigde Staten en de populariteit van het ras in de Verenigde Staten nam enorm toe. De United Kennel Club erkende ze officieel als een apart ras in 1995. De Canadian Kennel Club volgde in 1999. De American Kennel Club erkende de Ierse rood-witte setter pas in 2009 officieel.

Het is duidelijk dat de Ierse rood-witte setter rood en wit van kleur moet zijn. Zijn basiskleur is wit met effen rode vlekken. Vlekvorming of sproet is toegestaan rond het gezicht, de voeten, de voorbenen tot aan de elleboog en de achterbenen tot aan het spronggewricht. Vlekken, roamen of vlekken op een ander deel van zijn lichaam is niet wenselijk. Zijn haar moet fijn en zijdeachtig aanvoelen. Lang, zijdeachtig haar, bevedering genoemd, is meestal aanwezig op de buitenoorflap, op de achterkant van de voorpoten en de achterpoten en ook op de flank naar de borst en keel. De bevedering mag niet gekruld of golvend zijn en moet recht zijn. Het kan ook niet overdreven dicht zijn of gezwollen lijken. De Ierse rood-witte setter heeft ook een gevederde staart. Zijn hoofd, voorpoten, achterkant en zijkanten hebben kort, plat haar dat niet bevederd is en niet krult. Een lichte golf naar dit kortere haar is acceptabel.

De Ierse rood-witte setter heeft een zijdeachtige vacht die matig werpt. Zijn haar stoot gemakkelijk vuil af en daarom heeft hij niet veel baden nodig. Hij heeft een bad nodig als hij iets stinkt of echt vies krijgt. Hij moet een paar keer per week worden geborsteld en gekamd als hij niet in het veld werkt. Als hij in het veld wordt gebruikt, moet hij elke keer dat hij binnenkomt borstelen. Tangles en matten moeten worden uitgewerkt, vooral in de bevedering en oren. Door hem regelmatig te borstelen blijft zijn vacht relatief schoon. De Ierse rood-witte setter zal zijn nagels elke twee tot drie weken moeten laten knippen, afhankelijk van hoe snel zijn nagels groeien. Zijn oren moeten wekelijks worden schoongemaakt en vrij worden gehouden van oliën, was en vocht om infecties te voorkomen. Het is altijd een goed idee om zijn tanden vaak te poetsen met door dierenartsen goedgekeurde tandpasta.

De Ierse rood-witte setter is een zeer aanhankelijke en goedaardige hond. Hij is niet zomaar een jachthond; hij is een toegewijde gezinsgenoot. Hij houdt van kinderen, maar kan een beetje te onstuimig zijn voor kleine kinderen. Hij is een zeer actieve sporthond en vereist veel dagelijkse beweging en interactief spelen met zijn gezin. Over het algemeen kan de Ierse rood-witte setter goed overweg met andere honden, maar hij moet wel onder toezicht staan van kleinere huisdieren en katten. Als hij met katten is opgegroeid, zou hij het heel goed moeten doen. Maar zelfs als hij is grootgebracht met kleinere huisdieren zoals fretten, hamsters of konijnen, moet hij nog steeds onder toezicht staan als ze samen zijn. Hij kan extreem koppig zijn en training moet worden benaderd als een leuke activiteit met veel lof en positieve bekrachtiging. De training moet beginnen zodra hij thuiskomt.