Dankzij hun uitgebreide geschiedenis van gebruik voor een verscheidenheid aan activiteiten, staat de Catalaanse herdershond bekend als een van de meest veelzijdige honden die er zijn. Net als andere honden die de regio delen, zoals de Grote Pyreneeën, is dit ras gefokt om vee te bewaken. Sommigen speculeren dat het bewakingsinstinct zo ingebakken is dat ze kudden zullen bewaken zonder instructie zodra ze in de omgeving zijn geïntroduceerd en als ze er geen hebben, zullen ze hun huis en familie als zodanig behandelen, waarbij ze vanuit het uitkijkpunt van het gevaar constant hun tuin. Het is dus waarschijnlijk geen verrassing dat ze ook goede waakhonden zijn, maar wat misschien verrassend is, is hun algehele behendigheid. Ondanks dat ze een zware, logge uitstraling hebben, zijn ze eigenlijk behoorlijk atletisch en doen ze het vaak goed met vaardigheden en behendigheidstraining. Ze staan ook bekend als geweldige showhonden, omdat ze verrassend eenvoudig te trainen zijn. In tegenstelling tot sommige van hun regionale familieleden, zijn ze echter veel socialer en hebben ze veel meer een hechte band met hun familie, hoewel hun milde onafhankelijkheid nog steeds vereist dat ze goed gesocialiseerd zijn om bij kinderen en andere honden te zijn, zelfs als ze worden overwogen een zachtaardig ras. Omdat ze zo lang werden gebruikt voor het uithoudingsvermogen dat ze bewaking ontwikkelden, hebben ze veel beweging nodig, vooral als ze voornamelijk binnenshuis worden gehouden, en doen ze het over het algemeen het beste met een actief gezin en een grote tuin. Maar over het algemeen zijn ze, gezien hun veelzijdigheid, trainingsgemak en temperament, nog steeds geweldige allround huisdieren voor een grote verscheidenheid aan mensen.

Catalaanse herdershonden worden beschouwd als een oud ras, het resultaat van het kruisen van de inheemse Pyreneeën en Catalaanse honden met twee verschillende soorten Romeinse honden, de ene wordt gebruikt voor het hoeden van vee en de andere voor het bewaken van vee. De nakomelingen van deze honden worden beschouwd als de vroegste voorouders van de huidige Catalaanse herdershond, evenals tal van andere soortgelijke soorten die in de hele regio voorkomen. Vanwege hun hoge intelligentie en algehele veelzijdigheid werden deze honden al snel populair in Spanje, zelfs zo dat ze zelfs werden gebruikt als boodschappers en wachters in de Spaanse Burgeroorlog. Helaas, zoals bij veel rassen, kelderden hun aantal tijdens de Tweede Wereldoorlog toen voedsel en voorraden schaars werden en veel eigenaren waren terecht meer gericht op overleven dan op fokken. Maar dankzij een gepassioneerde groep rasenthousiasten nam het aantal honden in de jaren zeventig toe. Vreemd genoeg worden Catalaanse herdershonden, ondanks al hun goede eigenschappen, nog steeds als uiterst zeldzaam beschouwd buiten hun regio van herkomst, maar voortdurende fok- en bewustmakingsinspanningen zijn begonnen dat verhaal te veranderen, inclusief de Olympische Spelen van 1992 waarin ze de mascotte waren.

Catalaanse herdershonden zijn een middelgroot ras, staan 18 tot 22 centimeter lang bij de schoft en wegen over het algemeen 37 tot 55 pond, waarvan een deel alleen het gewicht van hun lange haar is. Ze onderscheiden zich ongetwijfeld met lang, recht of licht golvend haar dat bijna hun hele lichaam bedekt, inclusief hun gezicht, met een zachte, dichte ondervacht eronder. Hun jassen zijn verkrijgbaar in verschillende kleuren, van reekalf tot tinten van sabel tot grijs tot zwart. Er zijn eigenlijk twee variëteiten, een veel voorkomende en langharige, de andere kortharig en wordt niet alleen als uiterst zeldzaam maar ook bijna uitgestorven beschouwd. Ondanks het ruige uiterlijk van de meer gebruikelijke langhaar, heeft dit ras een verrassend gespierde en atletische bouw. Hun hoofden zijn goed geproportioneerd en hun schedels zijn langer dan breed en ook langer dan hun stompe snuit. Hun ogen zijn donker en rond en meestal ten minste gedeeltelijk begraven onder hun gezichtshaar. Hun oren zijn hoog aangezet, driehoekig en gevouwen. Ze hebben een rechthoekige houding met een rechte ruglijn die eindigt in een lange, harige staart. Hun benen, vooral hun dijen, zijn zeer gespierd en hun buik is enigszins opgetrokken, wat bijdraagt aan hun algehele atletische uiterlijk.

Ondanks dat ze enorme jassen hebben, hebben Catalaanse herdershonden slechts een matige hoeveelheid verzorging nodig en moeten ze meerdere keren per week worden geborsteld om te voorkomen dat hun haar gaat matteren. Hoewel ze op geen enkele manier zware shedders zijn, werpen ze nog steeds, meestal in hun eigen vacht, wat meestal de oorzaak is van matten. Het kan ook helpen om ze een beetje in te korten of een dematter te gebruiken, en velen geven er de voorkeur aan om ze regelmatig naar professionele trimmers te brengen om hun jassen zoveel mogelijk te behouden. Regelmatig poetsen helpt niet alleen hun jassen schoon en klitvrij te houden, maar helpt eigenaren ook om eventuele probleemgebieden te identificeren en geeft hen de kans om hun hond te controleren op vreemde knobbels of andere gezondheidsproblemen, als ze ervoor kiezen om het werk alleen op zich te nemen. Hun oren zullen ook regelmatig moeten worden gecontroleerd omdat de combinatie van zowel behaard als gevouwen de kans op overmatig vocht of wasophoping vergroot, wat oorinfecties kan veroorzaken. Zoals bij elk ras, moeten hun nagels zo nodig worden bijgesneden en moeten hun tanden wekelijks worden gepoetst.

Beweging

Beweging

Catalaanse herdershonden worden over het algemeen beschouwd als honden met hoge energie, grotendeels dankzij hun combinatie van spieren, grootte en historisch uithoudingsvermogen. Ze doen het over het algemeen het beste in een huishouden met een actief gezin of op zijn minst een met een grote tuin waar ze naar believen kunnen rennen en spelen of patrouilleren. Toch hebben ze tussen de 16 en 18 mijl hardlopen of wandelen per week nodig, of minstens 60 tot 80 minuten per dag indien mogelijk. Veel eigenaren zullen een manier vinden om hen te betrekken op zowel mentaal als fysiek niveau, zoals het achtervolgen van hard gegooide ballen in het hondenpark, het vangen van frisbees of iets anders waardoor ze zowel fysiek denken als reageren. een lange weg om hun gedrag in en buiten het huis optimaal te houden.