De Schotse Deerhound is waarschijnlijk een oud ras; er is geen definitief bewijs, maar de meeste experts geloven dat het ras meer dan 3000 jaar geleden door Fenicische handelaren in Schotland werd geïntroduceerd. Vanwege inconsistenties in naamgevingspraktijken is er tot de 16e eeuw geen definitieve geschiedenis van het ras. Dit gigantische ras was oorspronkelijk bedoeld om op het Schotse ree te jagen. Het ras was zeer gewild bij de adel; in feite zou een ter dood veroordeelde zijn leven kunnen "terugkopen" door een Schotse Deerhound te schenken. Eens was de Deerhound de Royal Dog of Scotland. Het is vandaag een zeldzaam ras.

De Schotse Deerhound dankt zijn naam aan het land van herkomst, Schotland, en het type jacht waarvoor het werd gebruikt - op herten jagen. De Deerhound, nauw verwant aan de Greyhound, stond ooit bekend als de Scotch Greyhound, Rough Greyhound of Highland Deerhound. In de 16e eeuw werd de Schotse Deerhound erkend als een apart ras en kreeg deze zijn huidige naam. Het is gefokt zodat de ruwe vacht zich kon aanpassen aan het ruige klimaat van Schotland.

In de middeleeuwen werden de voorouders van het ras gebruikt als hertenhond. Naarmate de tijd verstreek, werd het ras populair onder de adel. De wet stelde zelfs dat niemand die lager stond dan een graaf een Schotse Deerhound mocht bezitten. Het toch al zeldzame ras stierf bijna uit met de uitvinding van het pistool, waardoor hertenhonden bijna nutteloos werden.

In de jaren 1800 begonnen de broers Archibald en Duncan McNeill een fokprogramma dat de Schotse Deerhound zou redden van uitsterven. Tijdens de Tweede Wereldoorlog werden veel Schotse Deerhounds voor voedsel afgeslacht. Zelfs vandaag de dag is het ras nog steeds vrij zeldzaam.

De Schotse Deerhound is lang en slank. Hij ziet eruit als een grotere versie van een windhond, zij het met een ruwere vacht. Zijn hoofd is plat en breed. Hij heeft een zwarte neus die naar een punt toeloopt; bij blauw-reekleurige Deerhounds kan de neus blauw zijn. De beet is een niveau één. De ogen zijn bruin of hazelnootkleurig en zijn oren zijn hoog en naar achteren gevouwen als een windhond. De Deerhound heeft een diepe borst, lange, rechte benen en een zeer lange staart die bijna de grond raakt. De grove vacht is drie tot vier centimeter lang; het lichaamshaar, samen met haar in de nek, baard, snorren en manen, is lang en taaier dan op andere delen van het lichaam. De Schotse Deerhound kan verschillende kleuren hebben, waaronder: blauwgrijs, grijs, gestroomd en zwart, geel en zandrood of rood reekalf. Af en toe heeft een Schotse Deerhound wat wit op zijn borst. De Schotse Deerhound is sterk en snel, een kwaliteit die de Deerhound zo succesvol maakte op het jachtgebied.

De Schotse Deerhound is van de gigantische hondenrassen; wonen in een appartement wordt niet aanbevolen voor deze grote kerel. Hij heeft lange wandelingen nodig, altijd aangelijnd omdat het zijn natuur is om dingen te achtervolgen, maar een omheind gebied is perfect voor de Schotse Deerhound. Hij geniet ruimschoots buiten. Terwijl de Schotse Deerhound is gefokt om buiten te leven, is hij het gelukkigst binnen met zijn gezin. Hij heeft veel ruimte en voldoende beddengoed nodig om te voorkomen dat hij eelt krijgt. Over omheinde gebieden gesproken, het hek moet meer dan twee meter hoog zijn, zodat de hond niet over het hek springt. Schotse Deerhounds hebben veel socialisatie nodig rond kinderen en andere dieren. De Deerhound vereist wekelijks kammen. Het is mogelijk dat losse haren af en toe moeten worden geknipt en de vacht moet tweemaal per jaar worden geplukt. Gelukkig werpt de Schotse Deerhound heel weinig. Mogelijk moet u ook overtollig haar uit de oren en de voetzolen plukken en knippen.

De Schotse Deerhound is een zachtaardige reus, maar hij heeft wel veel socialisatie nodig. Hij houdt wel van rennen en jagen op kleine dieren, ook op katten. Socialisatie zal de Deerhound leren om je andere huisdieren niet te terroriseren. Hij is gevoelig voor de emoties van zijn baasje, en hij heeft stevige maar zachte instructies nodig tijdens de training.

Dit ras kan moeilijk te verhuizen zijn. Aanvankelijk gereserveerd rond vreemden, is hij meestal vriendelijk als het ijs eenmaal gebroken is. Houd er rekening mee dat de Schotse Deerhound bekend staat om het achtervolgen van onbekende dieren, dus hem aan de leiband laten lopen of hem in een omheinde tuin houden - een met hekken die groter zijn dan 1m80 - zal hem ervan weerhouden andere dieren tegen te werken.