Net als andere geurhonden in de regio, is de Montenegrijnse berghond, oorspronkelijk bekend als de zwarte of Joegoslavische berghond, een goed gehumeurd ras met uitstekende volgcapaciteiten. Ze staan niet alleen bekend om hun uitstekende neuzen, maar ook om hun sterke karakter, indrukwekkend uithoudingsvermogen, eindeloze vastberadenheid en een alomtegenwoordig temperament.

Zoals hun naam al aangeeft, werden ze gefokt voor het doorkruisen van bergachtig terrein en zijn ze hardnekkige jagers in het veld, eeuwenlang gebruikt om op klein wild te jagen zoals hazen en vossen en af en toe zelfs herten en wilde zwijnen, meestal in packs.

Veel van hun kenmerken komen voort uit hun eeuwenoude taken, zoals hun sociale karakter met andere honden en hun gemakkelijke houding bij de meeste mensen. Ze vormen sterke banden met hun eigenaren en families en weten dat ze behoorlijk aanhankelijk zijn, vooral met degenen die ze trainen.

Montenegrijnse berghonden zijn niet de gemakkelijkste honden om te trainen, maar ze zijn ook niet de moeilijkste en doen het over het algemeen goed met op zijn minst mild ervaren eigenaren, zolang ze stevige maar zorgzame begeleiding hebben. Hoewel gefokt voor de jacht, zijn ze de afgelopen jaren langzaam begonnen over te schakelen naar die van gezelschapsdieren, omdat hun relaxte houding zorgt voor relatief gemakkelijke verzorging.

Ze hebben echter een paar kleine minpunten, waaronder hun hoge energieniveau, dat een aanzienlijke hoeveelheid beweging vereist, evenals een hoge prooidrift, wat betekent dat ze over het algemeen niet goed zijn met niet-honden.

Omdat ze gewend zijn om hun eigenaars te waarschuwen voor potentiële prooien of algemene opwinding, hebben ze ook de neiging om een behoorlijke hoeveelheid te blaffen, waardoor ze minder geschikt zijn voor wonen in een appartement, tenzij ze grondig zijn opgeleid.

Leuk weetje: de beroemdste hond van het ras is eigenlijk een rubberen handpop genaamd Triumph, de Insult Comic Dog van Late Night with Conan O'Brien.

Zoals veel rassen die een eeuw of langer teruggaan in de geschiedenis, lijkt er weinig documentatie te bestaan over de werkelijke oorsprong van de hond, maar er zijn hints die suggereren hoe ze zich mogelijk voor het eerst hebben ontwikkeld. Ze hebben veel gemeen met andere regionale rassen zoals die van de Servische windhond, wat aangeeft dat ze mogelijk ook een vergelijkbare afkomst hebben.

Er wordt hard gespeculeerd dat beide waarschijnlijk het resultaat waren van een kruising tussen de slanke, snelle, slanke jachthonden die vaak werden verhandeld door de Feniciërs en die van inheemse Slavische honden, die wat ruiger, gespierder en sterk van neus waren.

Ongeacht hun tijdlijn, telkens wanneer ze werden geproduceerd in een bruikbare hoedanigheid, markeerde hun ontwikkeling een enorme verandering in het vermogen van jagers in de regio om hun prooi te achtervolgen.

Uit gegevens blijkt dat honden die erg lijken op die van vandaag, al in de 19e eeuw werden gebruikt, maar dat ze ouder konden zijn gezien hun uitgebreide gebruik in het gebied.

Officiële erkenning verscheen pas in 1924, toen de eerste rasstandaard werd geschreven, maar ze werden pas echt erkend in 1969, toen nog steeds bekend als de Joegoslavische berghond. In 1997 veranderde de FCI hun naam officieel in de Montenegrijnse berghond.

Hoewel ze in de regio ten opzichte van andere rassen een beetje populair waren (en zijn) om te jagen, worden ze nog steeds als vrij zeldzaam beschouwd en worden ze niet vaak buiten hun herkomstgebied aangetroffen.

Montenegrijnse berghonden zijn een middelgroot ras, staan 43 tot 56 cm bij de schoft en wegen ongeveer 22 pond. Ze hebben een solide, gespierde maar atletische bouw met een look die perfect past bij een van hun alternatieve "Black Hound" -namen.

Hun korte, gladde, glanzende jassen zijn meestal zwart met roodbruine aftekeningen op het hoofd en de onderbenen met af en toe een witte vlek. Hun hoofden zijn langer dan dat ze breed zijn met een schedel die iets langer is dan de dikke, brede snuit. Hun neuzen zijn zwart, hun ogen licht tot donkerbruin en hun oren hoog aangezet, ovaal en gevouwen.

Ze zien er relatief vierkant uit, zijn slechts iets langer dan ze lang zijn en hebben een diepe, ronde borst, rechte rug, gespierde dijen en schouders en een relatief dikke, taps toelopende staart.

Montenegrijnse berghonden zijn onderhoudsvriendelijke honden, omdat hun korte jassen slechts één of twee keer per week hoeven te worden geborsteld met een stevige borstel om los haar en vuil te verwijderen en tegelijkertijd de natuurlijke oliën van hun vacht te verdelen.

Als ze worden gebruikt om te jagen, zullen hun nagels waarschijnlijk op zijn minst gedeeltelijk natuurlijk slijten, maar moeten ze mogelijk nog worden bijgesneden om pijnlijk scheuren of breken te voorkomen.

Zoals bij elk ras, moeten hun tanden ook regelmatig worden gepoetst, indien mogelijk minstens één keer per week, om hen te helpen een goede mondgezondheid te behouden.

Hun oren moeten regelmatig worden gecontroleerd, vooral in warmere of vochtigere klimaten, omdat overmatige vochtophoping de kans op oorinfecties vergroot.

Dit ras wordt beschouwd als een hond met een middelhoge tot hoge energie, grotendeels vanwege hun zeer gespierde frame en het uithoudingsvermogen dat ze gedurende eeuwen van jacht hebben ontwikkeld. Daarom doen ze het over het algemeen beter in huizen met tuinen, nabijgelegen hondenparken of actieve gezinnen die per dag minstens 45 minuten tot 4km kunnen wandelen en rennen met hun hond. Als ze niet de juiste hoeveelheid beweging krijgen, kunnen ze rusteloos worden en kan hun gedrag eronder lijden.