Wie aan een bloedhond denkt ziet vaak actiebeelden van bepaalde scènes uit films met bloeddorstige exemplaren of het omgekeerde, een luie hond die roerloos lekker ligt te zonnen op het terras van een huis in een slaperig stadje in het Zuiden van Amerika. De bloedhond is inderdaad vastberaden als het op het spoorzoeken aankomt maar wat veel mensen niet beseffen is dat, als hij eenmaal zijn target heeft gevonden, hij zijn prooi eerder dood zal likken in plaats van aan te vallen.

Deze goedhartige en aanhankelijke loebas is helemaal niet lui. Hij kan kilometers lang met zijn neus tegen de grond een spoor volgen en zal hier meer pret aan beleven dan het liggen slapen op het terras.

De bloedhond behoort tot het soort dat in groep op geuren jaagt. Hun reukorgaan, dat feilloos werkt, zal hen nooit bedriegen en hun onderscheidingsvermogen is werkelijk legendarisch te noemen.

Honden die jagen met hun neus zijn al millennia bekend. Reeds in de eerste eeuw na de geboorte van Christus werden verhalen opgetekend over honden die “de sporen van een prooi vinden en volgen”. Het was echter in het middeleeuwse Europa dat deze honden zich ontwikkelden van ‘snuffelhond’ tot het ras dat we tegenwoordig kennen als de Bloedhond.

De eerste feitelijke literatuurverwijzing naar het ras met deze naam was in een gedicht van de graaf van Hereford, Sir Humphrey de Bohun. Het beschrijft een bloedhond als voorzichtige jager die het spoor vindt van twee verliefden die zich hadden verkleed als beren. Hieruit kunnen we concluderen dat de naam Bloodhound een vaak gebruikte term was in het Engels. Het ras kreeg deze de status als een nobel ras dat meestal door edellieden werd gehouden. De voorouders van dit ras waren de Sint Hubertus honden, gekweekt door de monniken van St. Hubert’s Abbey. Het waren de voorouders van de bloedhonden van vandaag. In de latere jaren van de zevend eeeuw was Francois Hubert een gepassioneerd jager die er zijn levenswerk van maakte om honden te kweken die in staat zijn oude, of koud geworden, sporen te volgen, een bezigheid die hij zelfs na zijn pensioenleeftijd en het sterven van zijn vrouw verder zette.

Buiten zijn schuld om, kreeg de vermaardheid van de Bloodhound een flinke klap tijdens de burgeroorlog. Het ras werd afgebeeld als moordzuchtige beesten in de anti slavernij roman van Harriet B. Stowe, De hut van uncle Tom. Het ras raakte in onmin tot 1888 toen drie Engelse Bloedhonden meedongen naar de prijs in de Westminster Kennel Club show. Een aantal gefortuneerde Amerikanen lieten hun belangstelling blijken voor dit ras en begonnen ze opnieuw te cultiveren, wat een aantal zeer fijne honden voortbracht.

De mannelijke bloedhond kan tot 68 cm schofthoogte uitgroeien en weegt ongeveer 45 tot 55 kilo. Vrouwtjes halen ongeveer 55 cm en wegen makkelijk 40 tot 50 kg.

De vacht van de bloedhond voelt los en dun aan. De huid valt in diepe plooien in de nek en het hoofd wanneer ze de kop laten zakken. Vooral over het voorhoofd, zijn diepliggende ogen en de zijkanten van het gezicht zitten diepe rimpels, gecombineerd met de loshangende huid onder de keel. De lange oren die soms over de grond slepen, vormen een soort van trechter waardoor de geur naar de neus makkelijk bereikt en vastgehouden wordt.

De kleuren kunnen zwart en bruin zijn, leverkleurig, geelbruin en rood. De donkere kleuren zijn vaak gediversifieerd met lichtere of daskleurige haren of kunnen witgevlekt zijn. Sommige honden hebben een kleine hoeveelheid witte haren op de borst, voeten en het puntje van de staart.

Wanneer je een bloedhond koopt moet je weten dat hij wekelijks, of zelfs vaker, een goede borstelbeurt nodig heeft. Hij werpt zijn dode haren af bij het veranderen van de seizoenen en dat zijn er heel wat. De rimpels moeten een dagelijkse schoonmaakbeurt krijgen om bacteriële infecties te vermijden. Je kunt ze het beste schoonmaken met een vochtig doekje waarna je ze nauwkeurig weer droog veegt. Ook doe je er goed aan om na elke maaltijd de bovenlip schoon te vegen omdat, etensresten die in de hangende plooi blijven zitten, vliegen kunnen aantrekken.

De oren van een bloedhond zijn echte vuilvangers en daardoor een uitgelezen plek voor gisting en bacteriën, wat hen gevoelig maakt voor infecties. Reinig ze wekelijks met een door jouw dierenarts aanbevolen antibacteriële oplossing. Je kunt de oren het beste reinigen door ze op te tillen zodat je makkelijk in de gehoorgang kunt kijken. Breng een genoeg van deze oorreiniger aan in het oor en laat het oor weer gewoon hangen. Hierna masseer je de vloeistof voorzichtig in het oor. Als bedankje voor jouw toewijding krijg je een tevreden hond die zachtjes kreunend aangeeft dat hij dit een wel heel lekkere behandeling vindt.
Naast de vaak voorkomende ziekten en ongemakken bij grote honden zoals bijvoorbeeld heupdysplasie, zijn ze niet echt vatbaar voor ziekten.

Deze actieve robbedoezen hebben nood aan een grote ruimte om hun energie in uit te leven. Vaak zijn het echte veelvraten en hebben ze genoeg beweging nodig om overtollige kilo’s te voorkomen. Anderhalf uur per dag wandelen en rennen is bij dit ras zeker nodig om deze vriend gelukkig te houden.

Wanneer je een bloedhond pup koopt is het best dat je veel aandacht besteedt aan het socialiseren van jouw nieuwe vriendje. Bij het aanleren van nieuwe opdrachten kunnen pups wel eens koppig uit de hoek komen en dit maakt dat jouw geduld vaak op de proef gesteld zal worden tijdens de opvoeding.

Bij het ontmoeten van vreemden zijn bloedhonden in het begin altijd een beetje de-kat-uit-de-boom-kijkers maar eens ze de kans gekregen hebben om de nieuweling uitvoerig te besnuffelen verandert de verlegenheid in pure loyaliteit. Het zijn ook echte kindervrienden maar niet echt aan te raden voor gezinnen met kleine kinderen. Deze grote, actieve honden bedoelen het niet verkeerd maar kunnen ongewild een klein kind omver gooien met één veeg van de lange staart.

Het is aangewezen om een kind aan te leren hoe hij het best een hond benadert en aanraakt. Laat jonge kinderen sowieso nooit alleen bij een hond, om het even bij welk ras. Leer het vooral ook aan om, onder geen enkel voorwendsel, een hond te benaderen terwijl hij ligt te slapen of aan het eten is en laat hen vooral nooit toe het voer van de hond afpakken.
Meestal zijn bloedhonden zeer tolerant naar andere honden, hoewel sommigen wel sterk uit de hoek kunnen komen in het bijzijn van kleine honden. Ze zijn over het algemeen makkelijk samen te houden met katten, al zal poeslief het onophoudelijk gekwijl waarschijnlijk niet echt op prijs stellen.