Men denkt dat de middelgrote Kanaän-hond in de loop van honderden of duizenden jaren is geëvolueerd na vele moeilijkheden; in feite geloven velen dat het ras in bijbelse tijden aanwezig was in het land Kanaän, waar het kalef K'naani heette, wat zich vertaalt naar "hond van Kanaän". Met een gewicht tot 45 pond (vrouwelijk) en 55 pond (mannelijk), werkte de Kanaän-hond in het verleden als wachtpost, boodschapper en assistentiehond. Alert, waakzaam en territoriaal, de Kanaän-hond is volgzaam met zijn familie en afstandelijk tegenover degenen die hij niet kent. Honden van dit ras zijn zeer actief, snel, slim en responsief en nemen graag deel aan activiteiten die hen fysieke en mentale uitdagingen geven. Het ras is over het algemeen gezond en vereist minimaal onderhoud.

Er wordt beweerd dat de Kanaän-hond tijdens bijbelse tijden is ontstaan in het land Kanaän, waar het bekend stond als kalef K'naani. Tekeningen van honden met een vergelijkbare look als de Kanaän-hond zouden ook worden gevonden in de graven van Beni-Hasan, die dateren uit 2200 voor Christus. Gedurende deze jaren werden honden van het ras door Israëlieten gebruikt om de kampen en kuddes te beschermen. Blijkbaar moesten deze honden voor zichzelf zorgen in gebieden zoals de Sebulon-kustvlakte en de Negev-woestijn (een natuurlijk reservoir voor dieren in het wild in het gebied) toen de Israëlieten hun geboorteland ontvluchtten bij de komst van de Romeinen, bijna 20 eeuwen geleden. Er wordt aangenomen dat de wilde, mannelijke pups van het ras zijn gevangen door de bedoeïenen, die ze hebben grootgebracht en aan het werk hebben gezet als waakhonden of veehonden. Toen in de jaren dertig werd vastgesteld dat de traditionele Europese hulphond niet bestand was tegen het barre klimaat om voor de Israëlische defensiemacht te werken, zocht Dr. Rudolphina Menzel naar wilde honden uit het gebied en ving deze op, en startte een programma om te trainen en kweek ze. Door haar inspanningen werd het ras verder ontwikkeld om bescherming te bieden aan geïsoleerde Joodse nederzettingen en om de reserve van oorlogshonden voor de Onafhankelijkheidsoorlog te laten groeien. Het ras diende met succes in het detecteren van mijnen en werkte als een wacht- en boodschapperhond. Honden van het ras werkten ook als helpers van het Rode Kruis in hun pogingen om gewonde soldaten tijdens de Tweede Wereldoorlog te lokaliseren. Na de oorlog werden veel van het ras blindengeleidehonden. In 1965 arriveerde de eerste Canaan-hond in de Verenigde Staten, waar het ras na verloop van tijd de aandacht begon te trekken. In 1997 werd het door de AKC aanvaard als lid van de hoedende groep.

Met een gewicht van maximaal 55 pond is de Canaan-hond middelgroot en vierkant in verhouding. Honden van het ras hebben rechte voorpoten met katachtige voeten met harde kussens en sterke nagels. De achterpoten van het ras hebben goed ontwikkelde, gespierde dijen. Het hoofd van de Canaan-hond is wigvormig en heeft een langwerpig uiterlijk, met amandelvormige, enigszins scheve donkere ogen in hazelnoottinten. De oren van het ras zijn breed aan de basis, taps toelopend tot een enigszins afgeronde punt en zijn overal van middelgroot tot groot van formaat, iets naar voren gebogen als de hond opgewonden raakt. De Canaan-hond heeft een taps toelopende snuit en een neus die donker van kleur is, evenals tanden die samenkomen in een schaarbeet. De staart is meestal bossig en relatief hoog geplaatst. Vachtkleuren omvatten effen zwart, bruin, bruin, zandig, rood, lever, wit of een gepatcht patroon van lever en wit, bruin en wit, zwart en wit met een masker dat overeenkomt met de kleur van de patches.

De Canaan-hond wordt beschouwd als een schoon ras voor wie het verzorgen eenvoudig is. Het wordt aanbevolen om de vacht wekelijks te borstelen, zodat dode haren kunnen worden verwijderd; tijdens seizoensperioden met veel verlies is extra borstelen nuttig. Indien nodig moet er worden gebaad. Regelmatig knippen van de nagels van de Canaan-hond wordt aanbevolen en de oren moeten indien nodig worden schoongemaakt. Het ras blijkt gemakkelijk zindelijk te zijn als gevolg van zijn natuurlijke denninginstinct. Dagelijkse mentale en fysieke activiteit zijn belangrijk voor de Kanaän-hond, omdat hij zich zal vervelen als hij gewoon rondhangt. Honden van het ras zullen genieten van joggen, hoedoefeningen, spelletjes en trainingssessies. De Canaan-hond kan buiten leven bij warme en koele temperaturen, hoewel hij graag thuis is met zijn gezin. Hoewel het ideaal is voor honden van het ras om een omheinde tuin van gemiddelde grootte te hebben om in te spelen, zullen ze het goed doen in een appartement als ze voldoende beweging buitenshuis krijgen.