De Zwitserse witte herder is een heel bijzondere hond. Zo werd hij bijvoorbeeld pas in 1991 in Zwitserland erkent en duurde het tot 2011 vooraleer hij een definitieve erkenning kreeg. Ook bijzonder is het feit dat hij een van de weinige herderrassen is die niet tot een FCI-werkproef verplicht is, mede omwille van zijn zachtaardig karakter. En of je hem nu de Zwitserse witte herder of liever de Amerikaans-Canadese witte herder noemen wilt: hij heeft alles in huis om op slag verliefd te worden. Hoe die bijzonder eigenschappen te verklaren vallen en wat je nog moet weten over de Zwitserse witte herder? Wij leggen het graag voor jou uit.

De Zwitserse witte herder, rechtstreeks afkomstig van de Duitse herder, heeft een rijke en lange geschiedenis. Zo werd het bestaan van witte herdershonden al meer dan 2.000 jaar geleden door ene Terrentius Varro, een Romeins historicus, beschreven. Terrentius Varro had het over een witte herdershond die door herders gebruikt werden voor de bewaking van hun schapen. De herders kozen voor witte herdershonden omdat ze dankzij hun unieke kleur heel eenvoudig te onderscheiden waren van andere roofdieren. Met het verdwijnen van rondtrekkende herders verdween ook de witte herder van het Europese toneel. In 1882 kwam hij dan weer even terug en stond hij tentoongesteld in Hannover. Het zou echter tot 1913 duren vooraleer de eerste witte Duitse herder in een fokboek werd ingeschreven.

In 1913 was een witte herdershond nog steeds een grote uitzondering. Het verhaal van de Zwitserse witte herder start echter toch een jaar eerder. In een fokkerij in New-York verschenen ineens witte pups, terwijl de ouders toch wel Duitse herders bleken te zijn. Zij registreerden de pups in 1917. Het was het begin van de bloei van een nieuw ras: terwijl overal in Europa, waarbij Duitsland als voortrekker kan aanzien worden, de witte pups werden verbannen – scheerde zijn populariteit in de V.S. en Canada hoge toppen. In 1970 werd de Amerikaanse Witte Duitse herder Club opgericht en gedurende de jaren ’70 verspreidde het ras zich ook naar onder andere Mexico en Canada, om uiteindelijk 10 jaar later opnieuw zijn intrede te doen in Europa.

Vanaf de jaren ’90 kwam de Zwitserse witte herder opnieuw in zijn Duits thuisland aan, het land waar hij ooit intensief werd verstoten. Een Zwitser in Duitsland, dat klopt toch niet? Het was Zwitserland die als eerste continentaal land de witte herder uit Canada liet importeren en hem in Europa herintroduceerde, zijn naam heeft dus inderdaad dat Zwitsers kantje blijven behouden. Het verhaal van de Zwitserse witte herder leest als dat van een verstoten trotste Duitser die in het isolement van de V.S. en Canada aan kracht wist te winnen.

De Zwitserse witte herder is geen doetje: met een schofthoogte van 55 (teef) tot 66 (reu) cm en een gewicht van 25 (teef) tot 40 (reu) kg weet hij alvast zijn mannetje te staan. Hij kan dan ook het best omschreven worden als een goedgespierde (lang)stokharige witte herdershond met opstaande oren van rechthoekig formaat. Hij heeft een middelzware bouw en een elegante belijning. Zijn hoofd is krachtig en adellijk, terwijl zijn schedel een aanwezige middengroef vertoont. Ook zijn snuit kunnen we als krachtig omschrijven, terwijl deze toch niet langer is dan de schedel.

Kijken we in zijn snuit dan vinden we enkele kenmerken van de Duitse herder terug: een sterk schaargebit met loodrechte tanden. Zo’n krachtig hoofd rust uiteraard op een goed gespierde hals die breed aan het lichaam aanzet en langs een elegante neklijn verder loopt. Ook zijn romp is gespierd en krachtig, terwijl zijn duidelijk aanwezige voorborst toch niet al te breed is ten opzichte van zijn gespied lichaam. Het uiterlijk van de Zwitserse witte herder kan dan ook het best omschreven worden als een gespierde herdershond met kenmerken van de Duitse herder in een elegant en sierlijk jasje.

De Zwitserse witte herder profileert zich als een zeer makkelijke hond. Een wekelijkse borstelbeurt volstaat, mede dankzij zijn wollige ondervacht en zijn dicht aanliggende stokharige bovenvacht. Weet dat vooral Zwitserse witte herders met een lange bovenvacht (de zogenaamde langstokharigen) meer verzorging nodig hebben, maar ook in dat geval horen twee wekelijkse borstelbeurten zeker te volstaan. Die borstelbeurten zijn belangrijk: ze hebben immers een stimulerende werking en helpen de luchtcirculatie tussen de haren te vergroten, de talgkliertjes te prikkelen en de dode huidcellen te verwijderen.

Twee maal per jaar zal de Zwitserse witte herder ruiven, waarbij het aangeraden wordt om hem met extra aandacht te borstelen. Gedurende die periode is twee maal borstelen per week een noodzaak. Weet alvast ook dat het wassen van de Zwitserse witte herder beter beperkt blijft tot het minimale. Door deze hond te wassen zal hij zijn natuurlijke lichaamsvetten verliezen en een verhoogd risico lopen op onder andere huidontstekingen. Als je toch beslist om de Zwitserse witte herder te wassen, bijvoorbeeld na een duik in een modderige poel, doe het dan met lauw water en gebruik uitsluitend hondenshampoo. Hem goed afspoelen en erop toezien da alle zeepresten uit zijn witte vacht verdwenen zijn is van groot belang. Verder rest nog de sporadische controle van de nagellengte, het schoonmaken van ogen en oren en de uitbundige gebitscontrole.

De Zwitserse herder wordt gekenmerkt door zijn kalm en rustig karakter. Deze hond is niet geschikt om in een kennel te plaatsen en is dé huishond bij uitstek. Na een goede socialisatie heeft hij een zeer goede omgang met kinderen en kleine huisdieren, waarbij hij zich heel beschermend weet op te stellen. Weet dat de Zwitserse witte herder niet het soort hond is die zelf om aandacht zal vragen, waardoor het aan het baasje is om de nodige initiatief te nemen. Zijn intelligentie maakt hem geschikt voor allerlei hondensporten, waarbij uiteraard ook zijn baasje hiervoor open moet staan. Hondensport of niet: voldoende beweging is voor de Zwitserse witte herder belangrijk. Let wel op: het is geen sportieve hond waarmee je dagelijks kilometers kan gaan rennen. Twee wandelingen daags hoort te volstaan. Ook met soortgenoten heeft de Zwitserse witte herder geen probleem – althans na de nodige socialisatie. Het is dan ook een uitstekende hond om samen met andere honden gehouden te worden. Wel houdt de Zwitserse witte herder niet van voortdurende vreemde bezoekers. Hij zal zelden agressief reageren, maar ten opzichte van vreemden reageert hij wel heel terughoudend. Het is dan ook geen hond om voortdurend in een publieke plaats te vertoeven. Hem als pup gewoon laten worden met publieke ruimten, marktpleinen en vreemden kan echter helpen. Samengevat: de Zwitserse witte herder is een ideale gezinshond die goed om kan gaan met andere dieren en met kinderen. Ten opzichte van vreemden reageert hij meestal vrij terughoudend. Hij houdt van beweging en van zijn baasje, waardoor hij echt niet gemaakt is om een hele dag alleen in een kennel te vertoeven.